آئین مستان

نمیشه دلت بگیره

ولی غم نداشته باشی

بغلم باشی کاری

به دلم نداشته باشی

من به هر کسی که میگم

 میگه باورم نمیشه

پسر فاطمه باشی و

حرم نداشته باشی

نمیشه خونه به خونه

نمیشه کوچه به کوچه

دست خالی داشته باشم

تو کرم نداشته باشی

ما برا خودت فقیریم

ما برا خودت می میریم

چه کرم نداشته باشی

 چه حرم نداشته باشی

توی کربلا علمدار

علم تو رو بلند کرد

نمیشه امام باشی و

علم نداشته باشی

نمیشه تو بچگیات

سر مادرت بریزن

خاطره اش پیشت بمونه

 قد خم نداشته باشی

بنویسید آخر بر روی کفنم

گدای گدای سفره ی حسنم

با آب زمزم پاکم کنید

با خاک تربت خاکم کنید

با اشک روضه اش غسلم بدید

با ذکر ارباب خاکم کنید

ای پر پروازم، وای تو بقیع بازم  

به در بسته می خوره

چشای پر اشکم به اون یه مشت خاک و

سنگ شکسته می خوره

ضریح شیش گوشه کجا

قبر بی سایبون کجا

پنجره ی بقیع کجا

پنجره فولاد رضا

یه شب جمعه رو زهرا کربلاست

شب های دیگه کنار مجتبی است

میون صدای روضه خوندنش

صدای گریه های امام رضاست

آه، غریب امام حسن

باز توی رویاهام، باز حرم آقام

شور قیامتی میشه

مثل شب جمعه این حرمم یک شب

شب زیارتی میشه

خلوتی بقیع کجا

شلوغی امام رضا

کرببلا هم که برم

دلم مدینه است به خدا

می سازیم برا امام حسن حرم

می سازیم ان شاالله یک باب الحسین

اگه قبر فاطمه پیدا بشه

اونجا هم میشه بین الحرمین

آه، غریب امام حسن

باز رو مزار تو، باز روی اون خاک ها

شده دلم یه یاکریم

اگه ازت دورم به نیتت میرم

حرم سید الکریم

بی صدا روضه میخونم

اشک ها رو پنهون میکنم

زائرا تو با دل خون

از بقیع بیرون می کنن

نمی مونه دنیا این جور همیشه

اونجا هم یه روزی روبراه میشه

میاد اون روز کبوتر بقیع

ساکن یه گنبد طلا میشه

یه شب جمعه رو زهرا کربلاست

شب های دیگه کنار مجتبی است

میون صدای روضه خوندنش

صدای گریه های امام رضاست

آه، غریب امام حسن

این دم آخری منتظرم

که مادرم بیاد بالا سرم

رفتن از مدینه دیگه آرزومه

خاطرات کوچه بغض تو گلومه

به پیش چشمام شده پرپر، گلم گلم

بعد یه عمر هنوز می سوزه، دلم دلم

وای وای وای

غرورمو شکست یه بی حیا

مادرمو که زد تو کوچه ها

کاش منم می مردم یاس من که پژمرد

لحظه ای که دیدم مادرم زمین خورد

خدا می دونه چی گذشته، به من به من

با گریه گفتم مادرم، رو نزن نزن

وای وای وای

این دم آخری منتظرم که مادرم بیاد بالا سرم

رفتن از مدینه دیگه آرزومه

خاطرات کوچه بغض تو گلومه

به پیش چشمام شده پرپر، گلم گلم

بعد یه عمر هنوز می سوزه، دلم دلم

وای وای وای

چه جوری ممکنه یادم بره

کابوس هر شب این خاطره

راهمون رو بستن اون چهل تا نامرد

بین کوچه مادر گوشواره اش رو گم کرد

همهمه بود و داد و فریاد، خدا خدا

از سر مادر چادر افتاد، خدا خدا

وای وای وای

میمیــرم از بی قراری، آقام آقام

که تو هنوز حرم نداری، آقام آقام

تویی که ماه آسمون عشقی

به روی سینه ها نشون عشقی

به روی کویـر دلهـای تشنه

همه طراوت بارون عشقی

میمیــرم از بی قراری، آقام آقام

که تو هنوز حرم نداری، آقام آقام

دیوونگی عاشق از قدیمه

در خونه ی تو خود حطیمه

کسی که ما رو میبینه میدونه

که آقای غریبمون کریمه

دلم شد از خوشی فراری، آقام آقام

که تو هنـوز حرم نداری، آقام آقام

میمیــرم از بی قراری، آقام آقام

که تو هنوز حرم نداری، آقام آقام

همه حاجتامو ازت میگیرم

تو پادشاهیو منم فقیرم

نگاه تو تموم زندگیمه

برا دله پاره پارت بمیرم

منـو دل و آه و زاری، آقام آقام

که تو هنوز حرم نداری، آقام آقام

میمیــرم از بی قراری، آقام آقام

که تو هنوز حرم نداری، آقام آقام

اخر برات یه گنبد طلا میسازیم

شبیه گنبد امام رضا میسازیم

آخر میام تو مدینه برات میمیرم

کریم کاری به جز جود و کرم نداره

آقام تو مدینه است ولی حرم نداره

شهید اونی که سر به بدن نداره

آقام رو زمینه ولی کفن نداره

گرچه عبد شهید بی کفنم

 گرچه کرببلا بود وطنم

به همه گفته ام و می گویم

من حسینی ز دولت حسنم

حسن غریب مادر

لخته لخته ی روی لبام

 پاره پاره ی جگرم

زخم کهنه ی خاطره هام

 داغ کوچه و مادرم

آی روضه خون روضه ی من

 روضه ی روی نیلیِ

آی گریه کن گریه به من

 گریه به روی نیلیِ

منم اونی که تو کوچه دید

 منم اونی که تو کوچه مُرد

منم اونی که با چشم تر

 مادر و تا خونه برد

یه عمر، شده که می سوزمُ

 یه عمر، شده که می سازمُ

خدا، کنه  خواهرم نیاد

 تشییع جنازمُ

حسن غریب مادر

یا حسین غمت برای من

بچه های من برای تو

میسپارم به تو بچه هام

جای من بشن فدای تو

این آخریه از غمت

جاری شده اشک حسن

از کفنا آخریشه

موندی برادر بی کفن

تویی، بدون کفن حسین

سه روز، می مونی رو خاک دشت

یه روز، جگر منو

یه روز، سر تو میون تشت

حسین غریب مادر